Upprisa

Risin upp af jörđu, reikul eru spor,
röddin brostin, andinn sár og lamađ er mitt ţor.
Gen ég upp ađ Vörđu, gái yfir brún,
garđur hruninn, bćjarrúst og sviđin öll mín tún.

Óđinn!
Heimdallur!
Himnahallir!
Baldur!
Forseti!
Ćsir allir!

Aumkiđ ykkur yfir mig, blásiđ mér í brjóst
baráttu- og hefndarmóđ, núna er mér ljóst

ađ ţađ er verk sem út af stendur, ég verđ ađ sinna ţví,
valinn ţekja fallnir, svartan himin kólguský.
Stilliđ mínar hendur, styrkiđ ţreyttan fót,
styđjiđ viđ mig, brćđur, sćkiđ axir, sverđ og spjót.

Nár viđ fćtur liggur, nidd er sérhver taug,
núna söfnum líkunum og leggjum ţau í haug.
Hugurinn er styggur, hefndarţorstinn sár,
heiđin geymir friđţćgingu upp viđ Jökulsár.

Upprisinn á ögurstund,
örlög skapa hetjulund.
Loksins núna léttast spr,
lyftist brún og eflist ţor.

Birginn ţannig býđur ţeim
bitvargi úr Heljarheim.
Heldur hann í veika von,
vígamađur Óđinsson.

Rís hann upp og sjá – Ég er afli gćddur!
Ríđur burtu Gná – Ţessi ógnarkraftur!
Berserkur upp rís – Ég er Baldur fćddur!
Bliknar heilladís – Ég kem aldrei aftur!

Ríđum móti hćttum, ríđum yfir heiđi.
Ríđum móti vćttum, leggjum bú í eyđi.
Upp er risinn Baldur Óđinsson!
Hefnum fyrir vígin, hćttur okkur lokka.
Heiman fetum stíginn, seint mun klárinn borkka.
Upp er risinn Baldur Óđinsson