Hefnd

Tindinum náđ, titrar ţar jörđ undir fótum.
Takmarkiđ ţráđ, glyrnurnar sýnir og klćr, og hann hlćr.
Himinn ber viđ, hćrra en drögum viđ spjótum.
Höđur, ég biđ, mistiltein Loka mér fćr, hann einn nćr.

Hlaupiđ er á vopnin ţau glitra og glóa.
Gefjuni frá, herklćđin óvenju ţétt, fjađurlétt.
Örlagastund, undir eins byrjar ađ snjóa.
Undir ţá grund, skelfir hvern bölvađan blett, sérhvern kltt.

Öxina keyri ég niđur í skítugan skrápinn,
skil hana eftir í undinni grafna á kaf.
Getinn af Niflheimi, geldur ţú fyrir öll drápin.
Gođin í nótt ţangađ fylgja viđ stjárnanna traf.

Ţrumunnar Ţór,
eitt sinn ég ţér mína hollustu sór.
Ţú ert mitt gođ, stytta og stođ,
Heljar viđ styrjöldum hef ekki rođ.
Gćttu mín vel, hleyp ég mót Hel,
Ţar leynast hćttur í sérhverjum mel.
Allt getur gerst, Baldur nú berst,
verđi ţađ banamein, sáttur ég ferst.

Baldur, ţú mér banar,
barđist vel og Ţór veitti liđ.
Ffl ađ verkum flanar,
fer ég nú um Niflheimahlíđ.

Deyja allir mínir árar,
örlög dís á kálfskinn párar.
Svartar nćtur,
svíkja fćtur,
svíđur hönd er vatniđ gárar.

Sár er ég og sár ert ţú,
sárir göngum burtu nú.
Miđ- í garđi,
minnisvarđi
rís í ásatrú.