Daudi

Ligg ég, lek mín sár,
lopinn kólnar minn nár.
Dauđinn dregur mig nćr,
dettur yfir mig snćr.

Liđ mitt liggur hjá mér,
látin hersingin er.
Hetjur höfđu ţađ af,
hefndin friđ okkur gaf.

Hinsta dreg ég andardráttinn,
drengur Óđins missir máttinn.
Sortinn teygir sína arma,
sól úr austri kastar bjarma.
Loksins reiđi lćgja öldur,
laskađ sverđ og brotinn skjöldur.
Bros á varir Baldurs fćrist,
brćđralagiđ aldrei tćrist.

Vígamađur Baldur Óđinsson!

Gunnar jarl og Grímur deykja,
guđirnir ţá munu heygja.
Vargurinn í valinn beygđur,
verđur seint af nokkrum heygđur.
Brosi nú til barna minna,
brátt mun öllum sorgum linna.
Kćra sé ég konu mína
kúra upp viđ syni sína.

Nú er ekki neinn sem lifir,
nóttin hellist kolsvört yfir.
Líf í Baldurs auga blikar,
bíđur dauđinn, ađeins heikar.
Upp er runnin stóra stundin,
stöđvast allt viđ hinsta blundinn.
Blćs úr norđri, bćrast stráin,
Baldur er nú loksins dáinn.