Valhöll

Hetja er fallin, höndin sár,
höfuđiđ klofiđ ađ strjúpa.
Gróa ţar síđan Baldursbrár,
berjalyng kroppar rjúpa.

Valkyrjur sćkja vígamenn,
völlurinn atađur blóđi.
Einherja mun ţig Óđinn senn
útnefna, vinurinn góđi.

Hafinn á loft og traust er tak,
tekinn án nokkurra refja.
Vergmálar víđa vopnaskak,
viđ megum alls ekki tefja.

Sannađ sig núna hefur hann,
hetja og örlagavaldur.
Kveđjum viđ ţennan mćta mann,
mađurinn sá heitir Baldur.

Valkyrjur nú valinn kanna,
velja menn til stórrćđanna.
Okkar ţannig Bifröst bíđur,
Baldur hafri Ţórs upp ríđur.
Yfir sjáum heiđna hrafna,
Huginn, Muninn visku safna.

Heimdallur mun hliđin opna,
höldum inn og beint til vopna.
Einherjar um völlinn vađa,
Valhöll, stađur allra stađa.

Miđgarđur kveđur, magnlaus ţá
mókađur um ég svamla.
Núna ég horfi niđur á
nautin viđ bćinn minn gamla.

Bćrist ţar líf viđ Bćjartjörn,
balinn er umvafinn lyngi.
Leika sér ţarna lítil börn,
lífiđ, ţađ gengur í hringi.

Ađ okkur nú gođin gćta,
glađir skulum kverkar vćta.
Mćrt hvern annan mćtir getum,
mjöđinn drekkum kjötiđ etum.
Báđir tveir, jarl Gunnar, Grímur,
glösin tćma, kveđa rímur.

Búnir undir ragnarökin,
rekum sverđin út um bökin.
Sárin gróa, sorgir bakka,
sálin heil, ég Óđni ţakka.